Oud-Raaltese Maureen Knobben groeit na zwaar ongeval uit tot begenadigd kunstschilder

Van je hele leven aan je voorbij zien flitsen naar flitsend door het leven

Al tijdens haar studie gloorde aan de horizon een mooie baan bij een reclamebureau. En met haar vermogen om creativiteit te koppelen aan een commerciële instelling bleek ze in de ogen van de eigenaar later zelfs zijn gedroomde opvolger. Het leven lachte Maureen Knobben tegemoet. Tot dat ene moment waarin al haar dromen in duigen vielen en haar leven een bizarre wending kreeg. Een vreselijk ongeluk op de snelweg. “De auto helemaal in de kreukels. We lagen helemaal aan de andere kant van de weg in de vangrail.”

Zo’n drie dagen later ontwaakte ze in het ziekenhuis. “Het eerste moment weet ik me nog goed te herinneren. Ik hoorde lawaai, dus ik wilde vragen of de deur dicht mocht. Ik kon alleen niet op het woord komen. Allerlei synoniemen passeerden de revue, maar het lukte me niet om het woord deur uit mijn mond te krijgen. Toen wist ik dat er iets goed mis was.” Het dossier van de medici vermeldde onder andere een hersenstambeschadiging, puntbloedingen, uitvalverschijnselen aan de rechterkant en slechts 13 procent zicht aan het rechteroog. “Gelukkig was ik nog wel in staat om licht en donker te onderscheiden”, aldus de geboren Raaltese die voor het herstel echt een gevecht met zichzelf moest aangaan. Want, het was zeker niet alleen een fysieke strijd. “Eerst ben je alleen verdrietig. Later, als je je bewuster wordt van de situatie, word je vooral opstandig en boos.” Terugkijkend kan ze heel goed de vinger leggen op de fases die ze heeft doorgemaakt. Eerst is er dus verdriet en boosheid, dan komt de berusting en vlak daarna de acceptatie. En dan komt die hele belangrijke laatste fase: verbetering. “Bij ’t Roessingh, Centrum voor Revalidatie in Enschede, kwam ik op het punt dat ik niet meer vooruit ging. Heel frustrerend. En wat moet je dan?”

Vernieuwende Cobra

Het werd een gesprek met de groepspsycholoog van ’t Roessingh. “Omarm jouw pijn alsof het jouw vriend is”, was de boodschap. Als nuchtere Twentse met Sallandse roots had ze de neiging om in de weerstand te schieten, maar ze besloot het traject een kans te geven. “Onder het motto ‘wie niet waagt, wie niet wint’. De moeilijke constatering was dat ik afscheid moest nemen van de oude Maureen. Maar wie ben je dan? Niet meer de Audi en het mantelpakje van het reclamebureau in ieder geval. Ik moest nieuwe doelen stellen. Ineens kwam het bij me binnen: ik moest het leven vieren! Dat besef deed me goed. Waar ik voorheen een beetje stil leek te staan, zette het herstel van de rechterkant van mijn lichaam zich ineens door.”

De nieuwe Maureen kon niet meer terug in haar oude baan en ging schilderen. In de schuur bij haar ouders. Zonder pretenties en verwachtingspatronen. Lekker puur vanuit de creativiteit die al in haar zat. “Vroeger heb ik wel eens geopperd dat ik wel naar de Kunstacademie wilde, maar mijn vader vond dat ik een echt vak moest leren. En dat vond ik toen eigenlijk ook wel prima.” Maar, daar in het schuurtje tussen de fietsen, vond ze het kind in zichzelf terug. Zonder remmingen, maar wel met de handrem er op vanwege de verminderde energie, schilderde ze met heel haar ziel en zaligheid. Vrolijk, kleurrijk en expressief werk. Overigens viel dat niet bij iedereen in haar omgeving in de smaak. “Dan werd er gezegd dat ze het wel bijzonder vonden. Maar, ik weet wel wat ze eigenlijk bedoelen”, zegt ze lachend. Anderen waren wel diep onder de indruk en stuurden zelfs foto’s in naar De Telegraaf om haar aan te melden voor de jaarlijkse verkiezing tot Kunsttalent van het Jaar. “En toen belden ze. Ik dacht dat het weer zo’n verkoper was en zei al dat ik geen belangstelling had voor een abonnement. Maar, ik bleek bij de top 10 te zitten en werd uitgenodigd om naar de uitreiking te komen. Samen met een vriendin en de schilderijen in een vuilniszak met de trein naar Amsterdam. Een mooi dagje uit dacht ik nog. Werd ik toch tot winnaar uitgeroepen. Sommigen zeiden dat het de ontdekking van de eeuw was en mijn werk werd omschreven als vernieuwende Cobra. En ik sta daar met mijn vuilniszakjes…”

Levensgenieter

Maureen kreeg de kans een jaar lang te exposeren in een galerie aan de Spiegelstraat in Amsterdam. Er was meteen veel belangstelling en haar werk ging de hele wereld over. Van Manchester tot Dubai. “Via de galerie kreeg ik veel opdrachten. Dan voel je je vereerd, maar op een gegeven moment begon het op productie te lijken. En dan komt het moment dat je denkt: ‘ik ben hartstikke gek, dat kan ik zelf ook wel’. Maar dan anders. Niet zo klinisch, ik wil wel ruimte voor een praatje met de bezoekers en geen Vivaldi uit de speakers…”

In 2009 realiseerde ze haar eigen galerie op een mooi punt in Ootmarsum. Met steun van haar ouders en inrichting à la Maureen. “Ik weet nog dat mijn pa me in de weer zag met bloemen en geurkaarsen en uitriep ‘meissie, wat doe je toch allemaal’, maar het sloeg wel aan. Na een half jaar kon ik ook de andere helft van het pand huren en toen had ik echt de ruimte om mijn wensen te realiseren. Ik wilde graag een wijnbar om een wijntje te serveren en een kaasproeverij te organiseren. Ja, je kunt echt wel stellen dat de galerie een verlengstuk is van wie ik ben. Bourgondisch en een echte levensgenieter!” Anno 2020 beschikt ze over twee prachtige locaties (waarvan één pop up store) in het hart van Ootmarsum, verkoopt ze nog steeds schilderijen en inmiddels ook andere kunst, is ze actief op het gebied van interieuradvies en heeft ze vijf medewerkers op de loonlijst staan. “Tja, dat had ik nooit kunnen bedenken. Het is een geoliede machine die er voor zorgt dat ik kan blijven wie ik ben. Ik ben dan ook niet elke dag – de galerie is elke dag van de week geopend – in Ootmarsum te vinden, want ik moet wel kunnen blijven schilderen.”

Het verhaal van Maureen kan anderen wellicht inspireren om stappen te zetten die voorheen niet mogelijk waren. Alle waardering van onze kant hoe ze haar leven weer heeft opgepakt en het op eigen kracht een bijzonder mooie wending heeft gegeven. “Of ik nog wensen heb?”, herhaalt ze de slotvraag. “Pfff. Nu ik eenmaal heb ondervonden hoe breekbaar het lijntje is, kan ik alleen maar hopen nog lang gezond te blijven.”