Medisch wonder Christian Mensink groeit uit tot levensgenieter pur sang

“Ik leef de dag alsof het mijn laatste is”

Met nachtelijke temperaturen van net onder het vriespunt moet een ander er niet aan denken, maar Christian Mensink zegt het met een grote grijns: “Morgen moet ik er om 04.00 uur uit. Dan hebben we een klus in Utrecht.” Zijn levensverhaal is dan ook niet bepaald standaard te noemen. De Broeklandse Heetenaar met twee donorlongen en een donorlever staat te boek als een medisch wonder. “Ik leef elke dag alsof het mijn laatste is.”

Eerst maar even de medische feiten op een rij. Al op jonge leeftijd werd bij Mensink de ongeneeslijke ziekte Cystic Fybrosis oftewel taaislijmziekte geconstateerd. Een erfelijke aandoening die ontstaat als gevolg van een genetische afwijking. In zijn boek lezen we dat goede medicatie en liefdevolle verzorging hem in de kindertijd op de been hielden, maar vanaf zijn 18de levensjaar waren daar ineens ernstige complicaties. De ene longbloeding was amper voorbij of de andere diende zich al weer aan. Met continu ziekenhuisopnames tot gevolg. “Ik verzoop bijna in mijn eigen bloed.”

‘De transplantatiearts kwam langs om te vertellen hoeveel tijd de transplantatie in beslag zou nemen. Het klonk mooi en ik zag het wel zitten. Maar toch…zou euthanasie misschien niet een betere optie zijn? Ik was namelijk helemaal klaar met al die ellende en die rotziekte. Zou ik niet over mijn grenzen heen gaan om persé die longen te krijgen? Ik zou alleen maar meer gaan lijden en dat wou ik niet. Dan maar liever kiezen voor de kortste weg…’(Uit: Leven met Cystic Fybrosis – Christian Mensink)

Het was de internist in UMC Groningen, waar hij toen al elke drie maanden voor controle over de vloer kwam, die hem overhaalde een plek in te nemen op de transplantatielijst. Met succes, want hij kon uiteindelijk worden geholpen. “In Groningen hadden ze een nieuwe techniek ontwikkeld waarmee ze afgekeurde longen weer geschikt konden maken voor transplantatie. Ik was de tweede in Nederland en daarmee ben ik nog in De Wereld Draait Door geweest.”

Zijn lever leek eerst nog even roet in het eten te gooien, maar die bleek in eerste instantie toch stabiel genoeg om de longtransplantatie door te kunnen laten gaan. “De bedoeling was om de levertransplantatie later te doen, maar toen ik na zo’n drie weken weer bij mijn positieven was, bleek ik ook over een nieuwe lever te beschikken. Die was dus ook achteruit gegaan.”

Inmiddels heeft hij de 25 levensjaren aangetikt en dat was iets dat lang voor onmogelijk werd gehouden. Wel slikt hij naar eigen zeggen heel veel medicijnen. “Dat moet er voor zorgen dat mijn lichaam de donororganen niet wil afstoten. De medicijnen zijn zo zwaar dat ze een bijwerking hebben die ook weer moet worden behandeld. Ik ben er erg trouw aan. Neem ze altijd op vaste tijden, 10.00 uur ’s morgens en 22.00 uur ’s avonds.”

De in Tsjechië geboren ras-Sallander is streng voor zichzelf omdat hij weet wat de gevolgen kunnen zijn. Zo moet het eten altijd vers zijn. “Eén bacterie en ik kan ernstig ziek worden. Overigens kan ik zelf mijn longen enigszins in de gaten houden omdat ik thuis over een blaasapparaat beschik.”

‘Ik had alleen zoiets van als ik de 19 maar haal. Dat was mijn doelstelling. Maar nu moest ik verder en dat was voor mezelf nog niet ingevuld. Vooral genieten van elke dag. Je weet maar nooit wanneer het eindigt. Ik ben niet de enige voor wie dit telt. Niemand weet wanneer hij sterft. Maar ik had toch behoefte aan een stukje invulling.’ (Uit: Leven met Cystic Fybrosis – Christian Mensink)

Ondanks dat hij streng is, vergeet hij zichzelf niet te trakteren. “Je moet wel van het leven genieten, dus als we gaan stappen met de vrienden, neem ik af en toe wel een biertje. Al word ik er direct heel sloom van”, zegt hij lachend. En vrij snel nadat hij weer was aangesterkt, gebruikte hij zijn spaargeld om een ‘dikke Audi S3’ aan te schaffen. Die is inmiddels weer ingeruild voor een motor. “Ik hou van snelheid. Af en toe hard rijden, dat hoort er gewoon bij!”, zeg hij met een brede grijns op het gelaat.

Het wordt tijd om te gaan, maar morgen is het weer vroeg dag voor Christian Mensink. Hij mag zijn pa helpen die een eigen onderneming heeft in de asbestsanering. Dat lijkt nu niet bepaald de eerste baan die in je opkomt als je twee donorlongen hebt. “Ik heb het overlegd met de arts en als ik net als ieder ander gewoon een pak aan trek, is er niets aan de hand. Wat ik morgenvroeg om 4.00 uur denk? Dat ik er weer een dag bij heb…”